- Władysława Strzyżewskiego,

- Władysława Krzeszewskiego,

- Adama Bertrama

-por. Józefa Kamińskiego.

Odziały te niejednokrotnie działały bardzo brutalnie, wręcz siejąc terror, ich zadaniem było nie tylko ściganie zdrajców ale także ściąganie kontrybucji oraz dokowanie rozbojów, głownie na urzędach państwowych i gminnych.

Wyroku na zdrajcy z Natolina dokonał taki właśnie oddział. Z relacji mieszkańców wiemy, że w zdradę, raczej mimowolnie, zamieszany był także drugi z braci Piotrowskich, który jednak za wstawiennictwem osób miejscowych uniknął egzekucji. Nie mniej jakiś czas po tych wydarzeniach i niego pojawili się przedstawiciel żandarmerii powstańczej dokonując aresztowania dwóch mieszkańców Natolina, choć brak jest przekazu o wykonaniu na tych osobach wyroku śmierci, prawdopodobnie z osób tych ściągnięto kontrybucję oraz poddano je karze cielesnej.

Cytując  Mariusza Czyżaka (PRAWO KARNE WOJSKOWE POWSTANIA STYCZNIOWEGO)

"Reasumując, można w konsekwencji uznać regulacje prawodawstwa karnego wojskowe powstania styczniowego za przykład typowych rozwiązań legislacyjnych towarzyszących funkcjonowaniu formacji wojskowych prowadzących walkę niepodległościową w warunkach wojny partyzanckiej, bez wsparcia stałych struktur władzy publicznej, gdzie jednym z podstawowych wyzwań stało się utrzymanie dyscypliny wojskowej i reakcja na przemoc ze strony wojsk okupacyjnych. Co więcej, w sytuacji, gdy Państwo Polskie pozbawione zostało legalnie funkcjonującej władzy ustawodawczej i oficjalnego oraz ewoluującego prawodawstwa, prawo karne wojskowe stanowiło realnie istniejący i przeobrażający się element polskiego systemu prawnego, niezależny od prawa karnego zaborczego."

Podobne miejsce znajduje się w gminie Pilawa, gdzie  w lesie k. Natolina (gm. Osieck) powieszono zdaję, który 18 marca 1863r. wskazał Kozakom miejsce odpoczynku Oddziału Jankowskiego i Zielińskiego, które po przegranej bitwie pod Dziecinowem i Zambrzykowem próbowały przedostać się w okolice Stanisławowa.